Małżeństwo: Miłość czy obowiązek?

 Most people enter marriage full of ideals of mutual love and respect “until death do us part” and happy, smart and cooperative children. Life, however, is not quite so tidy and organized, so it often faces us with challenges, as if saying, “Really? Well, let’s see how you cope with to?”

Almost everybody who is in a long-term relationship or marriage, sooner or later feels tempted to end that relationship and perhaps start a new one. This is a situation that often causes political arguments. On one hand, people who feel a stable, long-term relationship as an important life value, might perceive their own (and others’) youthful decision in an overly absolute way, and judge themselves or others if they don’t stick to a badly informed decision to the end of their lives.

Religious people in particular can find themselves in a deep conflict between their values that require preservation of marriage, and the conclusion that they are married to an incompatible person, that they are not happy and they are not likely to ever be happy. Personally, I think it’s almost insane to expect young, inexperienced people, strongly influenced by hormones, popular culture and romantic dreams (not to mention przeniesienie), aby dokonać wyboru, którego mogliby się trzymać do końca życia. W każdej innej dziedzinie życia rozsądni dorośli oczekują, że młodzi ludzie będą popełniać błędy i uczyć się na nich; Błędy to najszybszy i najskuteczniejszy sposób nauki. A jednak od młodych ludzi często oczekuje się, że już za pierwszym podejściem prawidłowo wybiorą najważniejszą osobę w swoim życiu lub na zawsze pozostaną przy nieświadomej, niezbyt przemyślanej decyzji.

On the other hand, it’s fairly common that people end potentially great relationships and marriages because they are not ready to invest effort in them, or they expect the other person to make them happy without giving much in return. Besides, children are often involved, as well as the question of financial security (which is less important from an ethical perspective, but might be greatly relevant from the practical point of view).

Jeśli chodzi o kompatybilność, teoretycznie większość ludzi może być kompatybilna, jeśli oboje wykazują tolerancję, szacunek, odpowiedzialność i zdrową komunikację. W rzeczywistości jednak, bez względu na to, jak mocno deklarują swoją miłość, ludzie rzadko porzucają swoje wzorce zachowań, niedojrzałe reakcje, a nawet proste nawyki. Miłość oczywiście nie wystarczy do rozwijania umiejętności partnerskich. Dodajmy do tego nierealistyczne oczekiwania, dziecinne emocje i biologię (która sama w sobie jest niezwykle złożonym czynnikiem), a otrzymamy rodzaj chaosu, w którym niewielu ludziom udaje się umiejętnie poruszać.

Well-informed readers might say: why even defend the concept of marriage? Marriage was historically founded as an economic contract that controls people so that a family can increase material wealth and control who inherits it. Still, a stable family makes raising children easier, and many people do want to create a long-term relationship in which understanding, trust and respect would grow with time, rather than superficial short-term ones. When I talk about marriage, I have in mind such a quality long-term relationship, regardless if it’s “legalized” or not.

Celem tego artykułu nie jest wyciągnięcie ostatecznych wniosków, ponieważ I don’t believe in simplifying life and forcing everyone into a same box. Yet I think it’s important to approach this question from different points of view, so that some people might be helped in their decision making – or, even better, in preventing disappointments.

“Love is a decision, not an emotion”

Love is a particularly abstract word. It can include a variety of feelings, some superficial and based on hormones and projections, some based on one’s relationship with parents, and some deeper and more realistic. The concept if love is often twisted and manipulated in many ways. Most types of love include some kind of need or yearning, a pleasant expectation of receiving something that was missing in our lives. Such love usually dissipates with time.

Całe to zamieszanie i rozczarowanie sprawia, że niektórzy ludzie przyjmują filozoficzne podejście do miłości, które opiera się na idei, że miłość jest świadomy wybór, odzwierciedlony w codziennym wysiłku i zachowaniu. Filozofia ta czasami obejmuje ideę, że powinniśmy pozostać z jedną osobą, bez względu na pokusy i okoliczności, poświęcić nasze życie temu związkowi, nawet jeśli jesteśmy nieszczęśliwi i sfrustrowani. Chodzi o to, że Nieszczęście i frustracja mogą pojawić się w każdym związku.Jeśli pozostajemy z jedną osobą, mamy przynajmniej szansę na ciągłe pogłębianie i ulepszanie tej relacji, znajdowanie nowych poziomów uczenia się i zaufania; aktywne tworzenie szczęścia zamiast szukania go w otaczającym nas świecie.

This is all beautiful and true – in some circumstances and for some people. Usually in ideal circumstances, when both people are at least moderately compatible, considerate and well-meaning. If a relationship is basically good, people can suppress and reject superficial desires and urges in favor of more important values their primary relationship fulfills. But what if such a choice demands suppression of deep, essential needs and values? What if all that effort and investment results in disappointment over and over again? With time, this will result in either depression, or bitterness, occasional explosions, or physical disease. Sometimes accumulated frustration can be expressed in indirect ways, for example towards children.

Love could be described as a feeling of fulfillment, happiness, integrity, or perhaps as a desire for the other person to be happy. The latter is actually one of the better definitions, but countless testimonies I’ve heard show that Nie można sprawić, by inna osoba była szczęśliwa i zdrowa, if they don’t take that responsibility in their own hands, and especially if you do it at the expense of your own integrity and values. That would mean taking a parental role towards your partner, which damages not just the giver, but the receiver too. You cannot learn people’s lessons instead of them.

Gdyby tak łatwo było pokochać kogoś tylko dlatego, że tak wybraliśmy, to teoretycznie powinniśmy być w stanie być szczęśliwi z większością losowo wybranych przechodniów. Nawet jeśli zignorujemy biologię, hormony i wrażenia z wczesnego dzieciństwa (i tak przez większość czasu walczymy z tymi wpływami), wciąż pozostaje kwestia kompatybilnośćzgodność intelektu, emocji, pragnień, potrzeb i wartości (zob: Wartości a cechy osobiste). Nawet niewielkie niezgodności i rozczarowania mogą się kumulować i dusić w sobie przez wiele lat; jak moglibyśmy się tego nie spodziewać w przypadku znacznej niezgodności?

Nawet niezgodność biologiczna can be detrimental to a relationship: some people might be anxious and sensitive to stress while others seek excitement and risk; some people might be very physical while others live in their minds, some people can be emotionally sensitive and very empathetic, while others can lack either or both. Deep understanding and companionship is very difficult to achieve in such circumstances. And we didn’t even start on all the emotional and behavioral patterns people learn in childhood.

To prawda, że emocje są zmienne i krótkotrwałe, pod wpływem biologii i wspomnień z dzieciństwa (które są znacznie silniejsze, niż większość ludzi zdaje sobie sprawę). Czy możemy wybrać nasze emocje? Considering that emotions are created in the subconscious mind, I’d say that you don’t choose what you feel; what you can choose is how you will respond do swoich emocji i tego, co z nimi zrobisz. Moją sugestią jest poszukiwanie równowagi, a nie skrajności; zbadaj, co mówi każdy z twoich wewnętrznych głosów i dlaczego, i za którym z nich warto podążać; czego chcesz w dłuższej perspektywie, a nie tylko tymczasowo.

Reality is rarely so poetic and inspired as idealism, but in the end few people manage to escape it. It’s rare that people give up on such a long-term effort such as marriage for no good reason. In the background of divorce there are usually years of suffering and sacrifice that an external observer wouldn’t notice.

Miła filozofia, którą opisałem na początku tej sekcji, zakłada dojrzałość, odpowiedzialność i wysiłek obu stron. Rzeczywistość często jest inna, a wiele osób jest niedojrzałych i niechętnych do współpracy i zmian. Nasze wybory i wysiłki nie pogłębiają automatycznie związku, ale poczucie spełnienia, gdy partner je docenia i reaguje w podobny sposób, już tak. Jeśli związek nie pogłębia się i nie rozwija, czy nadal możemy nazywać go miłością? Jeśli ktoś czuje się ignorowany, odrzucany, wykorzystywany lub maltretowany nawet po latach pełnych miłości i odpowiedzialnego wysiłku, czy sprawiedliwe jest odmawianie mu szczęścia w imię teorii?

Besides, why would stability be more important than compatibility? Why would a relationship have to be “poisoned” with the idea that perhaps it won’t last? Why should we have to bond someone to us till the end of our lives? There are relationships that can grow till the end of the couple’s lives, and there are those who cannot last that long, but can be deep and fulfilling for some time. Why not end them with love and respect while we still can? Jakość związku niekoniecznie jest mierzona jego długością. Ludzie są różni, a życie jest złożone.

We shouldn’t ignore our biological and psychological makeup, either. More than anything, as I wrote in the article “Jak utrzymać pasję przy życiu“, Nasze mózgi są tak skonstruowane, że przestają przywiązywać wagę do wszystkiego, co postrzegamy jako stabilne i oczekiwane., to make place for learning new things and accessing our environment for potential danger. And what is marriage than a promise that a relationship will be stable and expected, under control? Even the best among us cannot avoid the fact that our brains simply file the expected into “low priority”, even if it’s a human being important to us. That’s simply our biology that helped us survive, no matter how much it goes against our relationship ideals. 

Therefore, wouldn’t it be more stimulating for our long term relationships if we had a culture that taught us nobody really belongs to another and nobody owes emotions to another? That respecting someone’s freedom (and our own) is more important than trying to bind them? That Rozwój poprzez wyzwania jest ważniejszy niż bezpieczeństwo?

The fact is – again because of our biological heritage that urges us to conserve energy – stabilność i szczęście rzadko motywują ludzi do rozwoju. Most commonly, it’s crises and problems that motivate people to grow – and which way they will grow, depends of their willingness to learn. You can read more about this in the article “Zamień ból emocjonalny w pasję i inspirację“. Why not then prevent crises by willingly allowing more challenge and unattachment in our relationships? Paradoksalnie może to uczynić je silniejszymi. 

To go back to integrity and important life values: if our essential values and needs are not fulfilled within a relationship, what can claim more importance? For some people, religious values can have priority over personal values. This is OK if you so choose, but it doesn’t mean that different values are less respectable. Some people choose their values not on the basis of religion, but years of experience, thought, exploration and observing consequences.

Czy poszukiwanie osobistego szczęścia jest w porządku?

Here’s an interesting quote:

“Marriage isn’t for you. You don’t marry to make yourself happy, you marry to make someone else happy. More than that, your marriage isn’t for yourself, you’re marrying for a family. Not just for the in-laws and all of that nonsense, but for your future children. Who do you want to help you raise them? Who do you want to influence them? Marriage isn’t for you. It’s not about you. Marriage is about the person you married.” (Seth Adam Smith)

Brzmi to pięknie, niemal święcie. A jednak jest to piękna idea popchnięta w skrajność, a skrajności NIGDY nie są zdrowe, bez względu na to, jak pięknie brzmią. Wiele uproszczonych idei rozpada się w konfrontacji z rzeczywistością, co historycznie rzecz biorąc tak ładnie pokazał zarówno komunizm, jak i chrześcijaństwo.

Did you ever try denying your feelings, needs and happiness not only for days or weeks, but years and years? You might have felt how stressful, energy-sapping, life-denying that feels. Whoever believes that people “should” be happy sacrificing for others and ignoring lack of fulfillment and lack of balance obviously never even came close to experiencing it (or is very skillful in lying to themselves). 

This quote still suggests that in some way you’d be able to experience meaning, fulfillment and some sort of pleasure, even if only in fulfilling your own ideals. But what if the other person is not really a good partner for you? What if, in spite of your efforts and sacrifice, things are getting worse and worse? What if, with time, you and your partner have simply developed in different directions? We’ve seen plenty times in history how oversimplified, unrealistic attempts to achieve perfection turn into rigid hypocrisy and suffering.

There are plenty of people who perceive others’ efforts and idealism as a weakness to be exploited, as in business, so in relationships. There are even more people who are simply not a good match to you, whether emotionally, intellectually, or at the level of life values. How long can you tolerate it? What’s the point of life without joy? How long can you suppress your emotions, without them bursting out in other ways: through manipulation, passive aggression, depression or disease?

Również, Jaki przykład chcesz dać swoim dzieciom? Czy chciałbyś, aby żyli w podobny sposób? Zachowanie małżeństwa za wszelką cenę było sposobem na zapewnienie przetrwania w historii poprzez uczynienie społeczeństwa bardziej stabilnym, ale teraz nasze przetrwanie nie jest już zagrożone (a przynajmniej nie w tradycyjny sposób). Kiedy tradycje przetrwania stają się zbyt uproszczonymi dogmatami, powodują hipokryzję, subtelną i nie tak subtelną przemoc oraz nieszczęśliwe dzieci. (Nieco dalej skupię się nieco bardziej na konsekwencjach dla dzieci).

Wydaje się dziwne, że muszę bronić ludzkiego pragnienia szczęścia; czy w ogóle możemy być ludźmi i zaniedbywać tak podstawową część naszej natury? Mimo to, w całej historii szczęście było źle widziane na rzecz przetrwania społeczności i nadal wielu ludzi woli skrajne, zbyt uproszczone przekonania i ideały, zamiast złożoności i równowagi.

Miłość czy obowiązek?

So, in a case where happiness in a relationship is not achievable, is the purpose of marriage happiness (love), or duty? I guess everybody chooses for themselves; what I don’t like is judging other people according to rigid beliefs, if we didn’t experience how it feels to be them. Life is already hard enough; to be a good parent, employer/employee and similar we already need to sacrifice a lot; do we have to judge people who don’t want to give up every chance for happiness?

Być może kluczowym błędem naszego społeczeństwa w tym kontekście jest wychowywanie dzieci i młodzieży na ideałach miłości i szczęścia w małżeństwie, tylko po to, by później zmusić ich do pozostania w związku małżeńskim z powodu ideału obowiązku. Jeśli ludzie pozostają małżeństwem, nawet jeśli są nieszczęśliwi, z powodu ideałów poświęcenia i wytrwałości, czy naprawdę możemy nazwać to miłością? Obowiązek byłby o wiele bardziej odpowiednim słowem.

Jeśli zatem celem małżeństwa jest obowiązek (co jest prawdą w przypadku niektórych społeczności i jednostek), to dzieci powinny być od początku uczone, że małżeństwo jest umową społeczną zawartą w celu wypełnienia obowiązku, a nie miłości. Then young people could be aware of what choice are they making and decide if that’s what they want, and if yes, when. But if this was common, much less people would decide to get married, which would endanger tradition and tribal instincts which still guide many if not most people. That’s why masowa manipulacja jest społecznie akceptowana, a nawet ceniona.

Healthy and responsible parents can raise happy and secure children even if they don’t live together. We could discuss what has worse consequences for children: divorce or living with parents who are unhappy, perhaps fighting, ignoring or humiliating each other all the time? In both cases, children face pain, that’s inevitable (and perhaps even better for them than being overly protected from challenges (see: Dzieci potrzebują wyzwań). Quite a few clients have told me they used to wish their parents would divorce rather than stay together “for the sake of children” and fight or ignore each other. If parents can be supportive and guide children through the short-term pain, they will do them a much bigger favor than through pretense and sacrificing their own happiness (which can also cause children to live with the burden of guilt).

Niezależność

Many relationships become unhealthy because people expect to receive happiness and fulfillment from the other person, rather than taking responsibility for creating it themselves. That leads to mutual dependence – symbiosis – and often to manipulation, too.

Poczucie obowiązku w małżeństwie często wynika z wrażenia, że druga osoba jest od nas zależna emocjonalnie lub finansowo. Jest to prawda, jeśli chodzi o dzieci, it’s not healthy for adult people. Mimo to, często dzieci i młodzież są nadal subtelnie indoktrynowane, że np. kobiety powinny być finansowo zależne od mężczyzn. Jest to dodatkowo wymuszane przez społeczeństwo, które mniej ceni pracę kobiet i inteligencję kobiet w porównaniu z mężczyznami, a także przez brak wsparcia społecznego dla rodziców małych dzieci, zwłaszcza samotnych matek.

Ponadto wiele osób jest uczonych, bezpośrednio lub pośrednio, aby czuć się emocjonalnie zależnymi od stabilności małżeństwa. Może to prowadzić do sytuacji, w których małżeństwo jest utrzymywane z obowiązku, a nie ze szczęścia. Kolejnym krokiem, który wykonują niektórzy ludzie i społeczności, jest postawienie obowiązku na pierwszym miejscu, podczas gdy osobiste uczucia są ignorowane (co jest przykładem idealizmu prowadzącego do braku równowagi). Ci ludzie mogą naprawdę chcieć żyć ideałem wspierania innych, poświęcając się dla swoich rodzin i ceniąc stabilne rodziny ponad tymczasowe emocje. Czasami jest to bardziej dojrzały i rozsądny wybór. Ale czy zawsze?

I’d say an ideal relationship is the one in which obie osoby biorą odpowiedzialność za swoje szczęście and respect their partner as an independent individual who doesn’t owe them anything (because they both invest into the relationship equally), rather than perceiving the partner as some kind of personal property. Such a person would not feel good about trying to keep somebody around who would be happier somewhere else. “But you obiecany!…” is an attitude of a victim, not a strong adult. As for children, healthy and responsible adults are willing to take responsibility for their balanced upbringing, regardless whether they live together or not.

Generally, it’s important for every relationship that individuals preserve their emotional and material independence, that they communicate clearly, have firm boundaries and have their own interests outside the relationship. Niewiele rzeczy zabija pasję bardziej niż poczucie obowiązkuczyli poczucie, że partner jest od ciebie zależny. Niewiele rzeczy może zwiększyć namiętność bardziej niż niezależny partner, który zmienia się i rozwija, i który pozostaje z tobą, ponieważ tak wybrał, a nie dlatego, że czuje się związany. Czy możesz być takim partnerem? Czy masz entuzjazm i żywiołowość, które sam tworzysz, zamiast szukać ich w kimś innym?

Nieodłączne różnice w potrzebie stabilności i potrzebie zmian

Niektórzy ludzie lubią silną stymulację, łatwo się nudzą i mają potrzebę adrenaliny. This can show in their close relationships, too. Sometimes this can be learned in childhood, but it’s quite easily possible that such traits are the consequence of human różnorodność biologiczna. Z ewolucyjnego punktu widzenia ludzkość potrzebuje pewnej części swojej populacji, która lubi ryzyko, ekscytację i zmiany, co często stanowi wkład w społeczeństwo. Aby wnieść inny rodzaj wkładu, ludzkość potrzebuje również ludzi, którzy lubią spokój, stabilność, a nawet rutynę.

Jeśli jesteś osobą, która lubi ryzyko i zmiany, ale wierzysz w ideał długotrwałego związku, możesz odczuwać szczególnie silny konflikt etyczny i emocjonalny, zwłaszcza jeśli jesteś w związku z osobą, która jest zdrowa emocjonalnie i jest wysokiej jakości partnerem. Twoje wartości mówią jedno, ale całe twoje ciało podąża w innym kierunku. Czy możesz opierać się temu przez lata, a nawet przez całe życie?

Ideally, you’d recognize your nature on time, while you are not yet committed to a stable relationship. Then you can be more honest to yourself and other people, too. Perhaps you’ll come to the conclusion that traditional forms of relationships are not for you. This is all right, if you can clearly, honestly and timely explain this to potential partners.

The worth of a relationship is not necessarily in its length. Some people can learn and create most through the depth of long-term relationships, and others through exploring and new experiences. We don’t all have to be similar. It’s important to come to terms with what you want and to be honest to others from the very beginning.

(Also, do not lead them on if they are not into the same kind of relationship as you are. A client told me a few weeks back, “Some men think that if they say, “I don’t want commitment”, it gives them license to act however they want”. If you don’t want commitment with someone who does, it’s only ethical to back off. End of story.)

Rozważ także, czy możesz wprowadzać zmiany do swojego życia na inne sposoby instead of changing partners. Perhaps through entrepreneurship, traveling, active hobbies and other forms of new activities? If you find a partner who is also open to change and exploration, the relationship doesn’t have to become routine. It’s particularly important that a partner is emotionally independent – a needy partner who wants you to make them feel safe is not likely to remain stimulating and challenging. When you look for a partner, keep this in mind, as well as the need for honesty.

Perhaps in this case you and your partner can agree to not live together, perhaps see each other on weekends or simply live separately and spend time together whenever you both wish. If you don’t plan children, this would prevent the routine you find so intolerable. Again, this decision needs to be done with respect and consideration for both sides.

Wnioski

I don’t believe in forcing people and relationships into rigid boxes. I believe in diversity, as long as it’s honest, well-meaning and considerate. When you have to make a trudna decyzja, it’s primarily important to be honest to both yourself and others, and to learn to distinguish healthy emotional urges from unhealthy and immature ones. Recognize also that few decisions are entirely without some unwanted consequences, so you need to be ready to deal with them.

Just because we might be in committed relationships, our hormones and childish emotional patterns won’t go to sleep. Worse, once a relationship feels safe and reliable, our hormones can make us seek new forms of excitement, while childish parts of our subconscious minds can easily wake up if a new person comes around who reminds us of our unfulfilled needs from childhood. Then intense emotions can easily bring us to idealize the new person and believe them a better match than the current partner, even if the partner is emotionally more mature and invests more effort into the relationship.

Zastanów się dokładnie, w jakim stopniu twoje emocje wydają się być wynikiem hormonów i dziecięcych nadziei, and how well do you realistically know your new crush. Do you take your current partner for granted and did you neglect your own efforts? It’s likely that you will repeat that in your next relationship, and next, which might end up in a string of disappointments. On the other hand, it is possible that you have matured, and the new person might realistically be a better match to your essential values and healthy criteria. But be honest to yourself and listen to any warning signal you might feel.

If your committed partnership is in crisis, first consider if you put enough effort in it, or do you expect to be comfortable without work? Do you give love to your partner in the ways they want to receive it, or do you insist on doing it only in the ways you like? Is your communication honest and does it reach deeper than surface, or do you avoid opening up so that you’d appear stronger and in the right?

If frustration and disappointments in a relationship are superficial and short-term, while mutual respect and efforts are there, then it’s definitely a good idea to stay in the relationship and focus on improving it further. But if your whole body keeps telling you that you betray your values by staying in a relationship, then pay attention. There is time to invest into a relationship, and there is time to acknowledge your boundaries.

Powiązane artykuły:

Wzorce w związkach miłosnych

Trudne decyzje

Poczucie własnej wartości i związki miłosne

Wszystkie artykuły 

Coaching online