W co wierzy Twoja podświadomość na temat miłości?

Jeśli zadasz sobie pytanie Czego nauczyłeś się od swoich rodziców o miłości? - od każdego z nich z osobna, a także od ich związku - można dojść do interesujących spostrzeżeń. Ale nasze świadome odpowiedzi to tylko wierzchołek góry lodowej, podczas gdy większość naszych wzorców emocjonalnych staje się oczywista (lub nie) tylko wtedy, gdy są wyzwalane przez określone okoliczności zewnętrzne.

Na poziomie świadomym wszyscy z nas (a przynajmniej wszyscy "normalni" ludzie) pragną ciepłych, prawdziwych, wzajemnych relacji, miejmy nadzieję zrównoważonych pod względem siły. W rzeczywistości większość ludzi z czasem rozpoznaje, że wielokrotnie przyciąga ich określony rodzaj niezdrowych relacji: być może relacje pełne gniewu, nieufności, nieprzewidywalności, kontroli, oderwania, niedostępności, krytyki... bez względu na to, czego chcą ich świadome umysły. Możemy nawet mieć poczucie, że taki związek był w jakiś sposób "przeznaczony" i możemy nie czuć przyciągania do potencjalnych partnerów, którzy są ciepli, niezawodni, odpowiedzialni i dostępni. Dlaczego?

Nasze podstawowe, najgłębsze wrażenia na temat miłości i bliskości powstają we wczesnym dzieciństwie, z rodzicami. "Miłość" sama w sobie jest dość abstrakcyjnym słowem, ale dla małego dziecka miłość oznacza przede wszystkim poczucie bliskości. bezpieczeństwo, więź i przynależność. Małe dziecko nie może nie potrzebować i nie poszukiwać tego uczucia. Jeśli brakuje zdrowej miłości, małe dziecko będzie dążyć do znalezienia poczucia bezpieczeństwa i więzi w jakichkolwiek zachowaniach rodziców, bez względu na to, jak niezdrowe by one nie były.

Dla niemowląt i małych dzieci ich rodzice są dosłownie "siłą wyższą", czymś w rodzaju bogów, nawet jeśli małe dzieci nie mają pojęcia o religii (ale, jak napisałem gdzie indziejReligie często opierają się na naszych doświadczeniach z rodzicami lub na tym, czego od nich oczekujemy.) Rodzice są całym światem, rodzice są źródłem życia i przetrwania, rodzice rozciągają się na pół horyzontu. Małe dzieci mają intensywny, głęboki instynkt pozostawania w kontakcie z rodzicami i ufania im.

Dziecko nie ma doświadczenia ani perspektywy, ani nawet rozwiniętego racjonalnego umysłu, aby obiektywnie ocenić i wyjaśnić niezdrowe zachowania rodziców. Podczas gdy większość dzieci ma zdrowy instynkt dotyczący tego, jakiego rodzaju miłości potrzebują, potrzeba poczucia więzi z rodzicami jest zwykle silniejsza niż te instynkty. Dziecko będzie próbowało znaleźć poczucie miłości i przynależności we wszystkim, co pochodzi od rodzicównawet jeśli jest to zaniedbanie lub nadużycie. Manipulacja może być szczególnie trudna do odparcia, ponieważ nawet dorośli ludzie czasami mają trudności z jej odparciem.

Dzieci niezdrowych rodziców będą chwytać się słomek - każdego promyka nadziei, cennych chwil ulgi lub czegokolwiek, co rodzice są gotowi dać, niezależnie od warunków i ceny, jaką trzeba zapłacić. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku naturalnie bardziej wrażliwe, empatyczne dziecilub dzieci, które z natury są bardziej podatne na lękowy styl przywiązania. (Zobacz: Style i zaburzenia przywiązania oraz sposoby ich leczenia.)

Matka jest podstawowym źródłem miłości w pierwszym roku życia. Najgłębszy fundament poczucia własnego "ja" dziecka jest zwykle tworzona w ciągu pierwszych miesięcy relacji z matką. Nieco później, w okresie kształtowania się tożsamości seksualnej, zwykle w centrum uwagi pojawia się rodzic płci przeciwnej, a dziecko próbuje połączyć się z nim w jakikolwiek sposób. Biorąc pod uwagę, że dla chłopców matka jest nie tylko głównym źródłem miłości, ale także rodzicem płci przeciwnej, relacja z matką może być jeszcze bardziej szkodliwa niż w przypadku dziewcząt w kształtowaniu oczekiwań dotyczących bliskich relacji. (Nie jestem pewien, jak to działa w przypadku dzieci nieheteroseksualnych - jeśli masz doświadczenie, chętnie o tym usłyszę). Tak czy inaczej, osoby, których matka była niezdrowa, mają gorzej niż osoby, których ojciec był bardziej problematyczny. Nie wspominając o tym, że oboje rodzice byli toksyczni.

Nawet jeśli dzieci są w stanie rozpoznać, że zachowanie ich rodziców nie jest zdrowe, mają nadzieję, że rodzice w końcu się opamiętają i stać się kochającym i akceptującym. Dziecko może być świadome tego, że miłość jest możliwa przy odrobinie większego zrozumienia i ma problem ze zrozumieniem, dlaczego rodzicom tak trudno jest dokonać tej małej zmiany w postrzeganiu i zachowaniu. (Nie jest to łatwe do zrozumienia nawet z perspektywy dorosłego, a co dopiero dziecka!). Podobnie jak w przypadku "syndromu sztokholmskiego", jeśli po toksycznym zachowaniu następuje pewnego rodzaju ulga - jeśli rodzic po okresie krzyków, przemocy lub zaniedbania opamięta się (lub powróci do dorosłego stanu umysłu) i spróbuje przeprosić lub naprawić sytuację dziecka - dziecko może stać się jeszcze bardziej związane z tą nadzieją, niż w innych okolicznościach związałoby się ze zdrowym, godnym zaufania rodzicem. W ten sposób dziecko przywiązuje się również do podobnego rodzaju uczuć i zachowań w bliskich związkach.

Nieważne, jak bardzo jesteśmy dorośliWciąż nosimy w sobie wczesne wrażenia tego, co oznaczała dla nas rodzina i dom - co nasz dziecięcy mózg nauczył się kojarzyć z przynależnością, więzią i bezpieczeństwem. Może to nie być oczywiste w większości naszych dorosłych działań i ról, które nie wymagają wysokiego poziomu intymności (choć czasami może to być widoczne w bliskich przyjaźniach). Ale kiedy szukamy głębokiej intymnościNieświadomie polegamy na wrażeniach z wczesnego dzieciństwa, które nas prowadzą.

Czy możesz sobie wyobrazić, że miłość oznacza akceptację, zaufanie, zrozumienie, równowagę, wolność bycia najpiękniejszym (od wewnątrz) sobą? Świadomie, być może tak, ale jeśli twoi rodzice byli krytyczni, lekceważący, nieprzewidywalni lub kontrolujący, gdy zaoferowano ci zdrową miłość, możesz poczuć, że ciepła, przystępna, spokojna, niezawodna osoba po prostu nie kocha cię we właściwy sposóblub nie oferuje intensywności, napięcia i walki, które kojarzą ci się z miłością. Możesz nawet poczuć jakbyś zdradził, porzucił swoich rodziców, gdybyś zaakceptował zdrową miłość i szczęście. Wiele osób nie pozwala sobie na bycie szczęśliwszym niż ich rodzice.

W zależności od konkretnych doświadczeń z rodzicami i okoliczności dorastania, mogłeś nauczyć się kojarzyć miłość z jednym lub kilkoma z poniższych uczuć i zachowań:

• • • Kontrola. Ludzie, którzy dorastali z chaotycznymi, niewiarygodnymi rodzicami, a także ludzie, którzy dorastali z nadmiernie surowymi, krytycznymi i karzącymi rodzicami, jako dorośli mogą szukać bezpieczeństwa, ulgi i miłości w jakiejś formie przesadnej kontroli. Niektórzy z nich czują się bezpiecznie i komfortowo dzięki znalezienie kogoś innego kto będzie sprawował kontrolę (a tym samym ponosił ciężar odpowiedzialność i potencjalnie poczucie winy). Inni czują się bezpieczni, kochani i doceniani tylko jeśli mają kontrolę (w przeciwnym razie obawiają się bezradności i chaosu). Cena okazjonalnych konfliktów, tłumienia emocji i krytyki może wydawać się akceptowalna. Nawet jeśli taka relacja może czasami wydawać się stabilna, nic tak niezrównoważonego nie może mieć dobrych konsekwencji. Jeśli nie, kontrola prowadzi do stagnacji i utraty wielu szans na pozytywne zmiany, kwestionowanie, uczenie się poprzez nowe doświadczenia i stawianie czoła tłumionym emocjom.

• • • Poczucie winy, strach, wstyd. Jeśli dorastałeś z nadmiernie wymagającymi, krytycznymi i karzącymi rodzicami, być może poczucie winy, strach i wstyd były twoim sposobem na nawiązanie z nimi kontaktu i zapewnienie sobie pewnego rodzaju relacji. Być może poczucie winy, strach i wstyd nadal sprawiają, że czujesz się bezpiecznieOznacza to, że czujesz, że powstrzymują Cię przed popełnianiem błędów i ryzykowaniem ważnych relacji. Osoby, które wywołują poczucie winy, strach lub wstyd, mogą paradoksalnie wydawać się bezpieczniejsze niż osoby, które dają ci swobodę bycia sobą - ponieważ nie ufasz sobie (i innych) na tyle, by zaakceptować taką wolność.

• • Samotność, smutek, tęsknota. Jeśli twoi rodzice byli emocjonalnie lub fizycznie nieobecni lub niedostępni, nawet samotność, smutek i tęsknota mogą stanowić pewnego rodzaju wsparcie. komfort i poczucie więzi. Ten rodzaj komfortu opiera się na nadziejanawet jeśli nadzieja jest iluzją. (Zobacz: Kiedy nadzieja jest negatywną emocją? Emocja.) Dostępni, ciepli, przystępni ludzie oznaczają rezygnację ze znajomych, przyjemnych uczuć nadziei i tęsknoty. Bez względu na to, jak mdłe i niespełniające może być to, co znane, może wydawać się bezpieczniejsze i bardziej naturalne niż nieznane.

• • Gniew i pogarda. Jeśli rodzice byli manipulujący, duszący, dziecinni, potrzebujący, a także w innych toksycznych okolicznościach, w których dziecko nie było wystarczająco przestraszone lub zawstydzone, aby odczuwać i wyrażać gniew, taki gniew może pozostać w osobie i ujawnić się w kontekście bliskich relacji. Jest to często związane z zaburzeniem przywiązania polegającym na lekceważeniu i unikaniu (artykuł) i strach przed intymnością (artykuł), ponieważ miłość jest postrzegana jako niebezpieczna dla własnej tożsamości i granic. Jeśli odczuwasz złość i opór, gdy (potencjalny) partner próbuje się do ciebie zbliżyć lub czegoś od ciebie pragnie, prawdopodobnie nie czujesz się bezpiecznie, aby wyznaczyć dobre granice lub czujesz, że jeśli otworzysz się emocjonalnie, zostanie to wykorzystane przeciwko tobie. Możesz szukać bezpieczeństwa w separacji i samotności, ale to nie jest rozwiązanie, a jedynie iluzja rozwiązania.

• • • Potrzeba uratowania kogoś/zasłużenia na miłość. Niezdrowi, nieszczęśliwi rodzice, którzy potrzebują pomocy, lub rodzice, którzy są zimni, lekceważący, trudni do zadowolenia, mogą sprawić, że dziecko poczuje potrzebę udowodnienia sobie i zdobycia miłości - czy to poprzez próbę pomocy rodzicom, czy też poprzez próbę udowodnienia własnych umiejętności i cech. Taka osoba może nauczyć się czuć wyjątkowy i ważny jeśli odnoszą sporadyczne sukcesy i mogą znaleźć miłość, na którą trudno zasłużyć bardziej wartościowy niż miłość, która jest dostępna i nie wymaga walki, tj. ludzi, którzy kochają ich takimi, jakimi są. Nawet jeśli nigdy nie uda im się udowodnić swojej wartości lub kogoś uratować, nawet jeśli "zdobycie" miłości wymaga spełnienia bardzo nierealistycznych kryteriów lub poświęcenia własnych ważnych potrzeb, nadzieja, by poczuć się wyjątkowo może wydawać się bardziej atrakcyjna niż miłość dawana bezinteresownie. Obejmuje to wzorzec konkurowania z osobą trzecią o czyjąś miłość (jeśli osoba zainteresowana miłością jest już w związku, a czasem z dziećmi partnera lub własnymi). W rzeczywistości, jeśli musisz walczyć o czyjąś miłość, taka miłość jest oczywiście słaba i ulotna, a nie szczególnie cenna.

• Dramat, walka, przemoc. "Negatywna" uwaga jest lepsza niż jej brak w umyśle dziecka. Jeśli dziecko nie ma dużej szansy na doświadczenie zdrowej uwagi, ciepła, intymności i szczęścia, wówczas dramat, wściekłość i napięcie mogą kojarzyć się z intensywnymi emocjami, a tym samym z intensywnością związku. Spokojny związek pełen szacunku i zrozumienia nie oferuje tylu emocji, tylu wzlotów i upadków, które tacy ludzie mogą mylić z brakiem pasji.

Są to tylko najbardziej powszechne wzorce, a w zależności od naszych własnych doświadczeń, możemy rozwinąć bardziej "dopracowane" i rozbudowane wzorce. Być może pociągają cię ludzie, którzy początkowo wydają się dostępni i mili, ale nagle cię porzucają. Być może pociągają cię ludzie, którzy wydają się niezależni, autentyczni i ciepli, ale okazują się nieszczęśliwi, wycofani i niepewni siebie. Być może pozostajesz z kimś w związku nie ze względu na tę osobę, ale dlatego, że jej rodzina wydaje się oferować coś, czego pragniesz - ciepło, przynależność i więź lub status, bezpieczeństwo i władzę. Być może twoi rodzice cię rozpieszczali i wierzysz, że miłość oznacza otrzymywanie bez konieczności dawania. I tak dalej.

Te odciski sięgają głęboko, są zakorzenione w znacznie starszych, bardziej instynktownych częściach naszego mózgu niż nasz rozum lub świadoma wiedza i doświadczenie. Czy możemy je zmienić? Tak, możemy, jeśli włożymy w to wytrwały, intensywny wysiłek tak długo, jak będzie to konieczne (a potrzebny czas zależy od tego, ile miałeś lat, gdy toksyczne wpływy się zaczęły - im byłeś młodszy, tym więcej czasu będziesz potrzebować). Im bardziej szczery i intensywny wysiłek, tym lepsze będą rezultaty.

Możesz nauczyć się kojarzyć miłość ze zdrowymi emocjami i zachowaniami poprzez pracę ze swoim wewnętrznym dzieckiem, uzdrawianie relacji z rodzicami i intensywną wizualizację zdrowych, pełnych miłości związków. W ten sposób możesz zmienić nie tylko swoje wyobrażenie o miłości, ale także Twój podstawowy obraz siebie - a to może zmienić wiele innych aspektów Twojego życia. Ważne jest, aby nie bać się zmian i nie zaniedbywać pracy ze swoimi wzorcami, gdy tylko ból i frustracja ustąpią. Twoje wewnętrzne dziecko może "zasnąć", a ból może powrócić do podświadomości - ale głębokie wzorce nie zostaną uzdrowione, dopóki nie zostanie im poświęcona dedykowana i długoterminowa uwaga.

Czytaj więcej:

Wzorce w związkach miłosnych

Cierpienie w miłości

Wszystkie artykuły 

Coaching online